Het is klaar, het is gedaan, het is rond, na 111 afleveringen met uiteenlopende onderwerpen en gasten. Met een schat aan kennis rondom verliezen en wat het betekent voor ons leven, is mijn inspiratie voor nog meer interviews opgedroogd.
Hoewel de podcast wereldwijd in 40 landen beluisterd wordt, moet ik voor mezelf toegeven dat ik geen nieuwe uitdaging of drive voel om door te gaan. Dat is hoe ik in elkaar zit. Ik leer door te doen, te ervaren, te integreren en zo nodig te transformeren. Als dan iets afgerond voelt dan mag ik niet, dan moet ik verder met het nieuwe. Zo ging het ook met deze podcast. Ik heb hem gemaakt, heel veel geleerd van mijn gasten en ook over mijn eigen verhaal. De verhalen zijn verspreid en blijf ik aandacht geven en met mijn nieuwe inzichten reis ik verder.
Stoppen ging met een rauwheid. Wat gebeurt er met de serie als ik geen nieuwe afleveringen maak. Blijven de verhalen dan wel een publiek vinden en gehoord worden? Alle gesprekken zijn voorzien van zoveel waarde de verhalen vervullen een behoefte.
Mijn rauwheid werd omgezet in rouw. Van alle afleveringen creëerde ik soundbites. Ging ik deze delen op Pinterest en TikTok en YouTube Shorts. Zo laat ik stap voor stap los net als dat een laatste aflevering noodzakelijk is om op een goede manier tot een punt te komen. Afronding voor mezelf, maar ook voor jou als trouwe of misschien wel net nieuwe luisteraar.
Misschien heb je ze niet allemaal gehoord en dat is helemaal oké. Als je regelmatig hebt geluisterd, dan ben ik je ontzettend dankbaar. Ik heb deze serie uiteindelijk voor jou gemaakt. Ze zeggen wel eens dat het werk dat je doet, ook voor jezelf is. Dat klopt zeker.
De serie leerde mij dat dat we niet altijd oude verhalen uit het verleden hoeven op te halen. Als we dit wel doen dan komen er nieuwe thema’s op, die nog niet eerder waren aangeraakt of vanuit een ander perspectief bekeken nieuwe inzichten brachten. Het is mooi hoe je door terug te gaan naar je verleden, het aan te raken, het te delen, plotseling een nieuwe opening in het leven van nu ontstaat.
Mijn natuurlijke nieuwsgierigheid is een waardevol instrument. Ik vind het geweldig om met mensen in gesprek te gaan, ze te bevragen en dat met liefde te doen. Als iemand ergens niet naartoe wilde, dan bewoog ik mee. Het creëerde een veld van veiligheid en ruimte.
Mijn interviewstijl. Ach ja, in het begin zei ik vaak “ja ja ja” of “nee nee nee” tijdens de gesprekken. Dat heb ik afgeleerd. Hoewel ik nog steeds niet kan laten om “ja” te zeggen. Maar het is ook gewoon een gesprek, dus af en toe mag dat er best één tussen zitten. We zijn tenslotte mensen, geen computers.
Stapte ik over van het bewerken van mijn gesprekken naar het publiceren zoals ze werden opgenomen. Dat gaf meer natuurlijkheid.
Terugkijkend constateer ik dat dat er meer vrouwen dan mannen mijn gasten waren. Dat vind ik jammer, want ook mannen hebben verliesverhalen. Op mijn sociale media tijdlijn zie ik steeds meer mannen zich uitspreken over verlies en rouw. Hoe fantastisch is dat?
Misschien vraag je je nu af, terwijl ik terugkijk op de afgelopen tijd, waarom stopt deze serie dan?
Naast het feit dat ik altijd op zoek ben naar nieuwe uitdagingen, heeft het ook te maken met een inzicht dat ik kreeg tijdens een bezoek aan een Maya healer. Meer dan een jaar geleden lag ik bij hem op de bank. Wonderlijk was wel dat direct na mijn bezoek mijn respons was: “Nu heeft Pim van Lommel zijn antwoord waarom de dood mij fascineert.” Als je zes, zeven jaar of jonger bent, herinner je je niet altijd als je een bijna dood ervaring hebt gehad. Maar aan de hand van vragen over je levensloop is na te gaan of dat mogelijk het geval is geweest.
Wat is er precies voor mijn zevende gebeurde? Daarvoor moet ik terug naar mijn moeder. In haar baarmoeder heb ik geen fijne tijd gehad. Ik wist het niet: wilde ik leven of liever dood. Duidelijk is dat ik voor het leven koos, anders zou je me nu niet horen. Tegelijkertijd kwam de vraag naar boven: waarom heb ik dan altijd zoveel met de dood te maken gehad? In een flits besefte ik dat al die momenten een uitnodiging waren om te ontdekken of ik werkelijk wilde leven, of ik echt de levensstroom wilde laten stromen en wilde genieten van wat ik hier wil doen.
De podcast Doodnormaal heeft me gebracht bij het weten dat ik alleen nog maar wil doen waar ik blij van word, wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. Dat realiseer ik met de rollen levenseindedoula, energetisch en intuïtief coach, huisoppasser, Airbnb superhost en mijn creatieve creaties verkoop ik op Etsy.
Tweeënvijftig jaar vergaarde kennis en doorleefde inzichten daar zitten anderen op te wachten. Als levenservaringsdeskundige ga ik verder op pad met de ontdekking dat verlies opbrengst heeft. Vele verliezen maak je mee in je leven en de dood is daar één van. Verlies is onoverkomelijk. Verlies raakt iedereen. Verlies brengt verdriet en heeft tegelijkertijd schoonheid.
Verlies is rauw. Verlies laat je iets zien, wat je anders niet zichtbaar wordt. En zo kwam ik tot het woord Sleutelmomenten. Alle verliezen brengen een verandering en de metafoor een oude deur sluit en een nieuwe deur opent is daarop van toepassing.
Sleutelmomenten is mijn nieuwe podcastserie in de maak.